Πασχαλινή ιστορία - Κείμενα Α΄ Γυμνασίου- 1

Το ύφος του κειμένου είναι απλό, λιτό και σαφές. Κυριαρχεί ο διάλογος, ο οποίος συμβάλλει στη ζωντανή και θεατρική απόδοση του θέματος. Σε ορισμένα σημεία είναι κατανυκτικό, όταν περιγράφεται η ατμόσφαιρα της Μεγάλης Παρασκευής, ενώ άλλοτε είναι χιουμοριστικό. Ιδιαίτερα στο τελευταίο τμήμα της αφήγησης, όπου γίνεται λόγος για την άκαρπη προσπάθεια του κυρ Διονυσάκη να σφάξει το αρνί, υπάρχει έντονο το στοιχείο του χιούμορ, που αποφορτίζει την ατμόσφαιρα και θέτει τέλος στην αγωνία για την τύχη του ζώου.

Ο συγγραφέας ολοκληρώνει το έργο του με έναν ιδιαίτερα ευχάριστο τόνο, καθώς ο κυρ Διονυσάκης αποφασίζει τελικά να μην προβεί στη σφαγή του μικρού αρνιού, ενώ αυτή του η απόφαση σκορπά πολύ μεγάλη χαρά και στα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας του, ακόμη και στη γυναίκα του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο δημιουργός προβάλλει το φιλοζωικό χαρακτήρα όλης της οικογένειας.

Η γλώσσα του κειμένου είναι μία απλή, καθημερινή, δημοτική γλώσσα, η οποία δεν είναι καθόλου επιτηδευμένη και δεν διαφοροποιείται από την προφορική ομιλία των απλών ανθρώπων.

Βλ. Επανάληψη φράσης: «Εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν έχω σηκώσει μαχαίρι σε ζωντανό.» και χωρίο κειμένου: «Φυσικά ποτέ, ποτέ δε θα το ΄σφαζε μόνος του. ... ένας αμέριμνος μπάμπουρας.».

Ο Παντελής Καλιότσος αναφέρεται στο Πασχαλινό έθιμο του σουβλίσματος του αρνιού, ωστόσο, κάνει λόγο και για άλλα έθιμα και θρησκευτικές εκδηλώσεις που σχετίζονται με τον εορτασμό του Πάσχα (ακολουθίες, επιτάφιος, πασχαλινά φαγητά κ.λπ.).

Πρόκειται για μία παρομοίωση (=Όταν συσχετίζεται η ιδιότητα ενός προσώπου ή ενός αντικειμένου με κάτι άλλο πολύ γνωστό, που έχει την ίδια ιδιότητα, αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό. Η παρομοίωση αρχίζει με τις λέξεις σαν, καθώς, όπως και με το σαν να, στην περίπτωση που έχουμε υποθετική παρομοίωση.).

Βλ. Χωρίο κειμένου: «Η κυρα-Μαρία ερχότανε στην αυλή ... να σφαχτεί το Πάσχα.»

Η φράση αποτελεί μία μεταφορά (=σχήμα λόγου, σύμφωνα με το οποίο η ιδιότητα ενός προσώπου (ζώου, πράγματος, αφηρημένης έννοιας) μεταφέρεται σε άλλο πρόσωπο (ζώο, πράγμα, αφηρημένη έννοια).

Πρόκειται για μία προσωποποίηση (=όταν αποδίδονται ανθρώπινες ιδιότητες σε ζώα, φυτά, πράγματα. Αυτό το σχήμα λόγου χαρίζει ζωντάνια και κίνηση σε άψυχα αντικείμενα ή αφηρημένες έννοιες και καθιστά το λόγο ενός κειμένου ζωντανό, παραστατικό και πρωτότυπο.).

Ο συγγραφέας, μέσα από αυτό το χωρίο, ενδεχομένως θέλει να περάσει το ακόλουθο μήνυμα: ότι δεν είναι τόσο σπάνιο να υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι με ξεχωριστές ευαισθησίες. Ίσως, μάλιστα, άνθρωποι, όπως ο κυρ Διονυσάκης και ο γείτονάς του, οι οποίοι διακατέχονται από φιλοζωικά αισθήματα και χαρακτηρίζονται από μία τόσο μεγάλη ευαισθησία, να υπάρχουν πολύ περισσότεροι από ότι πιστεύουμε.

Πρόκειται για ένα ασύνδετο σχήμα (=Κάποιοι ίδιοι όροι, π.χ. λέξεις ή και ολόκληρες προτάσεις, παρατίθενται δίπλα-δίπλα, χωρίς να υπάρχει κάποιος σύνδεσμος ανάμεσά τους.

The correct answer is a list of positive traits or qualities. The words "φιλόζωος" (animal lover), "ευαίσθητος" (sensitive), "θεοσεβούμενος" (God-fearing), "καλόκαρδος" (kind-hearted), and "καλός οικογενειάρχης" (good family man) all describe someone who possesses positive characteristics.

Βλ. Ανάλυση 2ης Ενότητας (video).

The correct answer is "δυναμική." and "αποφασιστική." because both of these words describe a strong and determined personality. "δυναμική." means dynamic, indicating someone who is energetic and proactive. "αποφασιστική." means decisive, suggesting someone who is firm and resolute in their actions and decisions.

The passage discusses various Easter traditions, including the tradition of making and eating "magiritsa" on Holy Saturday after the Resurrection. The language used in the text is simple and everyday, with many dialogues that bring liveliness and vividness to the mentioned traditions. In the development of the story, particularly in the second thematic section of the text ("It was a small meadow... to do this."), there are several slowdowns. The main character, Mr. Dionysakis, ultimately decides not to slaughter the lamb because he hears the cries of his youngest child, who does not want the live animal to die, and because when he goes out into the courtyard, he is confronted with the beauty of nature, which softens his soul. Mr. Dionysakis' wife becomes angry and upset with her husband's final decision not to slaughter the lamb.