Σε αυτό το χωρίο του κειμένου του, ο συγγραφέας παρουσιάζει τις δύο όψεις των ανθρώπων. Από τη μία πλευρά είναι τα παιδιά που συμπεριφέρονται με σκληρότητα και απανθρωπιά απέναντι στο δύστυχο αϊτόπουλο και από την άλλη πλευρά είναι η ευαίσθητη και ευγενική ψυχή της Δάφνης, η οποία πονά το αϊτόπουλο, αγανακτεί με τη σκληρότητα των άλλων παιδιών και αποφασίζει να το σώσει. Παρουσιάζει, λοιπόν, ο συγγραφέας την πλειοψηφία των ανθρώπων να λειτουργεί με σκληρό και ωμό τρόπο και μόνο ένα κορίτσι, τη Δάφνη, να δείχνει τρυφερότητα και ευαισθησία, για να δείξει το μέγεθος της σκληρότητας των ανθρώπων.